Kościół Św. Ducha w Sieradzu powstanie swoje zawdzięcza ogólnonarodowej radości powiązanej z pokonaniem w dniu 15 lipca 1410 r. Krzyżaków pod Grunwaldem. W bitwie tej, w jednym z epizodów, szczególną rolę odegrała 30 chorągiew polska z Ziemi Sieradzkiej, którą dowodził wojewoda sieradzki Jakub na Koniecpolu Koniecpolski. Po powrocie z bitwy grunwaldzkiej rycerstwo sieradzkie opodatkowało się „po grzywnie od włóczni” w celu ufundowania wotywnego kościoła. Zamiar ten zrealizowano w 1416 r. Pierwotnie świątynia stała naprzeciw najstarszej części obecnego szpitala, przy zbiegu ulic Warckiej i Henryka Sienkiewicza (w miejscu tym do ok. 1950 r. stał duży drewniany krzyż). Od kościoła przyjęła nazwę ta część miasta, zwano ją bowiem przedmieściem świętoduskim. Kościółek w 1853 r. rozebrano i przeniesiono na miejski cmentarz, gdzie stoi do dnia dzisiejszego.
Kościółek został zbudowany z modrzewiowych belek układanych „na zrąb”. Prezbiterium, niższe i węższe od nawy, pięcioboczne, zwrócone w kierunku pn.-wsch. Do prezbiterium od północy przylega prostokątna, niska zakrystia. Światło dzienne do wnętrza kościoła doprowadzane jest przez trzy niewielkie, prostokątne okna, wbudowane wyłącznie od strony wschodniej. Niewielkie odrzwia usytuowano w ścianie wschodniej i fasadzie kościoła. Można w nich podziwiać stare zamki i okucia. Nad nawą spoczywa okazała wieżyczka z sygnaturką.